Szkoła Podstawowa w Opaleniskach

Wycieczka do Wiśnicza i Bochni

Piątek 15 listopada przywitał nas mżawką, ale pomimo pochmurnej pogody, wyruszyliśmy na wycieczkę pełni optymizmu.  Gdy minęliśmy Dębicę, pojawiło się  słońce i  zapowiadał się piękny dzień. Około 10:30 dotarliśmy do Nowego Wiśnicza, gdzie zwiedzaliśmy zamek Kmitów. Pani przewodnik oprowadziła nas po wnętrzach zamku i opowiedziała jego historię. Mamy wiele pamiątkowych zdjęć z tego miejsca. Następnie udaliśmy się do Bochni, gdzie czekało na nas wiele atrakcji. Na początku zjechaliśmy w podziemia kopalni soli, a następnie, podzieleni  na 2 grupy, zwiedzaliśmy wraz z przewodnikami  kopalnię. Niektórym z nas udało się nawet zapamiętać  datę powstania kopalni w Bochni – 1248 rok. Najbardziej w podziemnej trasie  podobał się nam przejazd kolejką. Dużo dowiedzieliśmy się o historii tego miejsca, o górnikach pracujących w kopalni, warunkach pracy,  a nawet o tym, że konie  także pracowały pod ziemią. Po obiedzie w  Bochni i  chwili odpoczynku, podczas  której mogliśmy pograć w piłkę  lub zrobić  pamiątkowe zakupy, udaliśmy się w drogę powrotną do domu. Późnym wieczorem  wstąpiliśmy jeszcze  do Lipnicy Murowanej. Do Opalenisk dotarliśmy o 20:00 wieczorem. Pod szkołą czekali już na nas rodzice. Wycieczka, była bardzo udana, będziemy ją długo wspominać, gdyż dostarczyła nam wielu niezapomnianych wrażeń.

 

Bajką do mnie mów...

            Uczennica naszej szkoły - Martyna Kusiak oraz jej mama napisały "Bajkę o leniwej mrówce". Praca wzięła udział w konkursie wojewódzkim pn. "Bajką do mnie mów".

 

Bajka o leniwej mrówce

 

Była sobie mała mrówka,

na imię jej było Borówka.

Jeść by dużo chciała,

w przerwach tylko spała.

 

Bracia ciężko pracowali,

czasu nie marnowali.

W zimie mieli jedzenie,

radość i powodzenie.

 

A ta mrówka mała,

nikogo nie słuchała.

Mówiono jej, że marnie zginie

i ślad po niej zaginie.

 

I tak razu pewnego,

nastał czas mrozu srogiego.

Mrówka głodowała

i z zimna mocno drżała.

 

Przyszła do drzwi braci,

płacze i woła: "Kamraci!

Dajcie mi jedzenie,

ciepło i schronienie!"

 

Bracia nie słuchali,

w końcu się zbuntowali.

Z domu ją wyrzucili,

Na pastwę losu zostawili.

 

Borówka tak głodowała,

że aż z głodu zemdlała.

Wreszcie mrówki się zlitowały

i do domu ją zabrały.

 

Mrówka przytomność odzyskała

i od tej pory pracowała.

Dobrze jej się powodziło

i nigdy smutno jej nie było.

 

By ci w życiu dobrze było,

nigdy nic cię nie smuciło -

pracuj, pracuj, mój kolego.

Dojdziesz w życiu do wszystkiego.

Idą Święta... wyślij kartkę